Monday, April 1, 2013

බාවනාව - සයිමන් නවගත්තේගම

ඉන් පසු ඈ කෝපි හැදූ ආම්පන්න එහාට මෙහාට කොට ඇසුරුවා ය. මා දෙස ශෝකයෙන් බලා සිටියා ය. දෙදණින් ම මා ගාවට ආවා ය. මම අත මෑත්කොට ඇස් හයා බලා සිටියෙමි.

ඈ හැට්ට කටු දෙක ගලවා දැමුවා ය. මේ ඉලංදාරියා සමඟ එන්නට පෙර ඈ ළමා සාරිය හැඳගෙන පාසලට ආ ආකාරය මසිත මෙනෙහි කරයි.

ඈ මගේ දෑස දිහාවත් හරි හැටි නොබලා, මා ළඟින් ගෝන හමේ වැතිරී, මාගේ පා උඩින් කකුලක් දමා, මාගේ හිස ඇගේ ළදරු පියයුරු වෙත තුරුල් කොට ගත්තා ය. ඇය දැනටමත් මවක් වී ඇතැයි මට සිතුණි. මා දැනටමත් ඇගේ දරුවෙකි. ගුරුවරයකු නො වේ. තවම එරී නැති කිරකින් ඈ මා පෝෂණය කොට සුවපත් කිරීමට ළෙන්ගතු උත්සාහයක යෙදෙයි.

අදෘශ්‍යමාන වුව ද, අජීවී වුව ද, අමාවක් බඳු ඇගේ මව් කිරි ධාරාවෙන් මම සිත කය පුරා පිබිදෙමි. නිරෝගී වෙමි.

කිසිදු වගකීමක්, ජීවිතයේ හරක් බරක් ඇඟපතට නොගන්නා මම, අද ද ඒ ළදැරියගේ ළපැටි තනපුඩුවලින් සිත් සේ පෝෂණය වන්නෙමි.

රමණ රිද්මයේ වේගාන්විත සුසුම් මැකී යද්දී, සෝමා ඉතාම තාත්විකව මට මෙසේ කීවාය.

"අපේ එක්කෙනා සල්ලි ටිකක් හොයාගන්න හොරාට ගස් කපනව තමයි. ඒත් හරි හොඳ මනුස්සයා. මට එකම බය එයා පොලීසියට අහුවෙයි කියල! එහෙම ඇබැද්දියක් වුණේ නැත්නම්, ගෙයක් දොරක් හදාගෙන, අපටත් කමක් පිළිවෙළක් ඇතිව ජීවත් වෙන්න පුළුවන්කමක් ලැබෙයි."



-පිටුව 110-

No comments:

Post a Comment